Het is oktober 2022. Een gelukzalig gevoel overvalt me als de motoren van het vliegtuig starten. Eindelijk mag ik weer op reis! Direct geef ik mezelf een standje. Wat een onzin, ik ben een maand geleden nog in Spanje geweest en deze zomer nog in Center Parcs. Zit ik bijna te huilen van blijdschap omdat ik weer in een vliegtuig zit…. Foei, wat verwend. Ik zou me overweldigd moeten voelen door (vlieg)schaamte, maar nee. Ik voel dat gewoon niet zo.
Reishonger
Die reishonger, dat is iets wat ik pas sinds korte tijd herken bij mezelf. Hoewel het er altijd al in heeft gezeten. Op school was aardrijkskunde mijn lievelingsvak, ik kon niet wachten om later meer van de wereld te zien. Een tijd lang wilde ik ontwikkelingswerk gaan doen en ergens anders op de wereld wonen. Puberidealen, want zover kwam het niet. Wel maakte ik reizen naar Thailand, Laos en Japan en ging ik een halfjaar backpacken in Australië en Nieuw-Zeeland.
Het normale leven haalde me in. Ik kreeg verkering met een tuinder, een man die het liefst zijn erf niet verlaat. We kregen al snel kinderen en op de een of andere manier voelde ik me beperkt tot bungalowparken in Nederland. Reizen was niet handig met kleine kinderen vond hij, en in mijn eentje met (inmiddels drie) handenbindertjes zonder zwemdiploma op pad leek mee ook niet erg rustgevend. Maar altijd bleef er iets knagen. Ik meed reisprogramma’s op televisie en de zaterdagbijlage bij de krant, die in het teken staat van vakantie. Het deed me gewoon pijn om dat te zien, dat wilde ik ook!
Alleen op reis met kinderen
Ineens kwam er een paar jaar geleden de mogelijkheid om met een vriendin een paar dagen naar Egypte te gaan. Zonder kinderen, wat ik best een stap vond. Tot dan was ik dag en nacht bij ze en runde ik Gezin B.V. We deden het toch en hoe heerlijk was het om even weg te zijn en weer wat van de wereld te zien! Dat smaakte naar meer, en langzaam pakte ik het reizen weer op. Met diezelfde vriendin en onze dochters naar Griekenland, met de kinderen naar Europa-Park, naar Pisa en naar Portugal. Er stond zelfs een reis naar Zuid-Afrika op de planning, maar Corona kwam er tussen. Alleen reizen met kinderen blijkt, nu ze groter zijn, prima te doen, en we genieten er echt van.
Op reis in 2020
Ik had het helemaal bedacht: 2020 zou het jaar worden waarin ik ontzettend veel ging reizen met de kinderen. Daarvoor had ik geld gespaard, vakanties vrij gepland en ik begon zelfs deze reiswebsite. Maar ja, we weten allemaal wat er gebeurde…. Reisadviezen veranderen heden ten dage soms een paar keer per dag, en met mijn werk in de zorg moet ik voorzichtig zijn. Dit voorjaar werd mijn reis naar Zuid-Afrika gecanceld, deze zomer durfde ik in verband met mijn werk nog niet weg. En weer begon het te knagen. Dat het zelfs niet mogelijk was om naar België of Duitsland te rijden gaf me echt een opgesloten gevoel, terwijl ik daar heus niet heel vaak kwam. Het idee dat op reis in coronatijd niet kan en mag, maakt dat ik het juist wil. Inderdaad, best kinderachtig.
Voor de herfstvakantie boekte ik een paar dagen Portugal, geel gebied. Tot de laatste dag voor vertrek was het spannend of het door kon gaan, maar we zijn gegaan en wat was het heerlijk. Zó fijn om even weg te zijn en zó fijn om iets van de wereld te zien. Moet je daarvoor dan naar het buitenland? Ach, Nederland is ook mooi maar mijn kinderen en ik laden zo ontzettend op van een beetje zon, dat dit voor ons de ideale bestemming was.
De wereld is weer open
Nu is de wereld weer open, Corona is voorbij. We kunnen weer onbeperkt op vakantie en doen dat dan ook massaal. Er gaan steeds meer stemmen op om vliegreizen duurder te maken, vooral binnen Europa. Om de trein als alternatief te nemen. En: graag! Ik ben het laatste jaar zowel met de trein als met het vliegtuig naar Parijs geweest, en die trein beviel beduidend beter. Alleen: naar verdere bestemmingen kost het vaak veel tijd en helaas ook nog veel geld.
Zo lang vliegen makkelijk en snel is, vrees ik dat ik het blijf doen. Ik wil zó graag meer van de wereld zien! Naar bestemmingen die per auto of trein bereikbaar zijn, hoef ik niet te vliegen. Ik vind autorijden ook heerlijk. Maar naar verdere bestemmingen pak ik het vliegtuig, ook als het straks duurder wordt. Binnenkort staan een trip naar Málaga en naar Rome op de planning, en verderop in het jaar naar Curaçao.
Verantwoording afleggen moet ik altijd. Niet per se aan klimaatactivisten, die heb ik niet zoveel in mijn omgeving. Wel komen er vragen ‘waarom ik alweer op vakantie ga’, ‘hoe ik dat kan betalen als alleenstaande moeder’ en ‘of het thuis niet leuk genoeg is’. Ik probeer me er niks van aan te trekken, want dit is wat ik echt wil en waar ik voor werk, maar soms steekt het. Prima als een ander tevreden is met een weekje Drenthe per jaar, ik ben dat niet.
